ดอกแก้ว

ชื่อวิทยาศาสตร์:  Murraya paniculata (L.) Jack.

ชื่อวงศ์:  RUTACEAE

ชื่อสามัญ:  Orang Jessamine, China Box Tree, Andaman Satinwood, Chinese Box-wood

ชื่อพื้นเมือง:  แก้ว, แก้วขาว (ภาคกลาง), แก้วขี้ไก่ (ยะลา), แก้วพริก, ตะไหลแก้ว (ภาคเหนือ)

ฤดูกาลออกดอก:  ตลอดปี โดยเฉพาะฤดูฝน

การปลูก:  ปลูกเป็นต้นเดียวหรือปลูกเป็นกลุ่ม เป็นรั้วบังสายตา ให้ร่มเงา  ลูกจากกิ่งตอนจะเป็นไม้พุ่ม ถ้าปลูกที่ร่มใบจะเขียวเข้มกิ่งยืดยาวและให้ดอกน้อย ผลมีสีสันแต่ไม่ติดผล

การดูแลรักษา:  ดินร่วนซุย ดินร่วนปนทราย แสงแดดจัด

การขยายพันธุ์:  เพาะเมล็ด, ตอนกิ่ง

ส่วนที่มีกลิ่นหอม:  ดอก

การใช้ประโยชน์:
    -    สมุนไพร
    -    เนื้อไม้มีลายมันสวยงาม มีน้ำมันในเนื้อไม้ นิยมใช้ทำเครื่องตกแต่งในบ้าน ด้ามเครื่องมือ ด้ามปากกา เครื่องดนตรี ได้แก่ ซอด้วง ซออู้

ถิ่นกำเนิด:  จีน, ญี่ปุ่น, เกาหลี, อินเดีย และภูมิภาคอินโดจีน

สรรพคุณทางยา:
    -    ใบ ใช้ปรุงเป็นยาขับระดู และยาระบายลมแก้จุกเสียดแน่นเฟ้อ